Bazı kadınlar ateşten korkar!
Bazıları ise ateş olup yakar..!
Ben bir kadınım. İstediğim zaman istediğim yerde istediğim saatte kahkahamı atar, kendime neyi nasıl yakıştırdıysam onu giyinirim. Benim makyajım gülüşümdür.
Ben bir kadınım. Kadın olduğum için eleştirenleri sıradanlığımla ezerim.
Bana kalkan eli, yükselen sesi, tehditle bakan iki çift gözü duruşumla yok ederim.
Shakespeare, ne güzel özetlemiş: "İnsanların çoğu sevmekten korkuyor, kaybetmekten korktuğu için, konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için..."
Her sabah açarken gözlerimi;
"Bir Gül Daha Soldu..."
"Kocası Balkondan Sallandırarak Bıçakladı..."
"Tecavüze Uğrayan Genç Kız İlk Kez Konuştu..."
Manşetlerine, geçirmezken günlerimi zehir olurken her defasında rahat alamadığım her nefes bana, benim vicdanım ağlıyor...
Sen bir kadınsın! Çıkar sesini, aç gözünü... Dokunmasın istemediğin kimse sana! Bırak onlar utansın senin rahat olamadığın her an... Korkmadan yürü sokakta.
Öyle bir yürüki korksun etrafındaki yamyamlar.
Güzel gözlü nazlı çiçek, Özgecan..
Minik kızlarımız Leyla ve Eylül....
Hayallerini de yanında götüren Şule'miz...
Bildiklerimiz ve daha nice bilmediklerimiz, toprak bile ağladı utandı...
Bizler ise köşelerde bir yerlerde sindirmeye çalışıyoruz derken düşecek yerin kalmıyor mecbur ayağa kalkıyorsun.
Kaç ocak daha sönmeli?
Kaç annenin yüreği parçalanıp, babanın ömrü tükenmeli..?
Susma, susturulma ve korkma…
Umut ile ilerle, kendi değerini unutmadan kimselerin gözünden akan yaşa boyun eğme.
Artık bir dur diyelim.
Ses ol Türkiye !
İrem Kaplan